…..άδειες ψυχές…..
…..ακόμα κλείνουν κύκλοι….όλοι αυτοί οι κύκλοι που ούτε καν κατάλαβες πότε τους άνοιξες….γιατί εσύ τους άνοιξες…δεν έχει σημασία το πότε…όποτε…σημασία έχει πως τους άνοιξες για να μάθεις….για να προχωράς κάθε φορά που καλείσαι να χαράξεις τον επόμενο….και προσπαθείς ακόμα και τώρα να κατανοήσεις….να συγχωρέσεις τον εαυτό σου….για τα λάθη σου,για τις επιλογές σου…ακόμα και τώρα,που νόμιζες πως ήξερες……..Είναι τόσο εύκολο να μπεις στο τρυπάκι της αυτολύπησης…αυτό θέλεις από τον εαυτό σου?Να σε λυπάσαι?……….τ’ αφτιά σου βουίζουν……δεν αντέχουν ν’ ακούνε άλλο…έχουν ακούσει τόσα πολλά…τρέμεις…..η ψυχή σου είναι τόσο γδαρμένη από νυχιές ψευδαισθήσεων….. ….χρειάζεται να αγκαλιάσεις εσύ τον εαυτό σου…να του πεις πως όλα είναι καλά…πως όλα γίνονται απλά και μόνο για να βρεις μέσα από ό,τι ζεις ,τη δύναμή σου….αυτή τη δύναμη που σου είναι άπιαστη…αυτή που σου είναι τόσο δύσκολο να δεις πως την έχεις….
κοιτάς τα μάτια τα βουρκωμένα…γεμάτα με το άδειο…..το κενό…..είναι μόνο που σε φόρεσε η κούραση…αυτή η ανθρώπινη…η γήινη….άκουσέ με..μόνο κούραση είναι…αποδέξου αυτό ακριβώς που βιώνεις τώρα…απλά αποδέξου το…με ησυχία…ο θυμός προς τον εαυτό σου θα σε κατασπαράξει και δεν το αξίζεις…..γιατί βαθιά μέσα σου γνωρίζεις πως όλα γίνονται όπως χρειάζεται να γίνουν…για σένα….για ν’ ανθίσεις ξανά και να χαρίσεις την ευωδιά σου παντού τριγύρω…με ακόμα πιο συνειδητή αγάπη…..
….είναι που έφαγες το χρόνο…που έπιασες την αφοβία τελικά απ΄τα μαλλιά και την κατέκτησες…που όλα γύρω τα στρωμένα τά ‘καψες και τώρα αρχίζεις να ξαναγεννιέσαι απ΄τις στάχτες….είναι που έσβησες το κάθετί της μη ψυχής…της μη επιλογής…..ο χρόνος σε κάλεσε να βιαστείς …σε κάλεσε πως στο φευγιό του θα πνίξει τη ζωή που σου ανήκει…..
….και σε παρακολουθώ…..σε αφουγκράζομαι μέσα στο μοναχικό σου το ταξίδι….αυτή την πάλη με τη θάλασσα…με τη φουρτούνα της….σε βλέπω να κολυμπάς….να παίρνεις ανάσες βαθιές καθώς θαλασσοδέρνεσαι…..οι ανάσες του πνιγεμού…αυτές που λες θα ζήσω Θέ μου…θα πνιγώ?….Ό,τι θέλεις…..
….μη φύγεις…μην ξεφύγεις….απ΄αυτό που σου ψιθυρίζει….απ΄τη φωνή της δύναμής σου…του αληθινού εαυτού σου….στρώσε το μονοπάτι σου κι ακολούθησέ το πιστά…διώξε μόνο τις σειρήνες και τις ερυνίες….μόνο στα απύθμενα θα σε βουτάνε…..
…φύσα την πνοή μέσα σου ξανά…και ξανά…και ξανά…..μέχρι ν’ αναστηθείς……γίνεται ήδη…….
Τί άλλο θέλεις απ΄τη ζωή σου?…..
Τί άλλο θέλεις απ΄τη ζωή σου?…..
Κοιτάς κατάχαμα προχωρώντας βιαστικά για να προλάβεις τα όσα διαρκώς φεύγουν…σηκώνεις το βλέμμα στον ουρανό και γυρεύεις σημάδια -απαντήσεις απ΄τα σύννεφα…βουλιάζεις το νου σου στο ζωντανό της θάλασσας και όλο σε ρωτάς: »Τί άλλο θέλεις απ΄τη ζωή σου?»
Ήδη το σκηνικό έχει αλλάξει…ΕΣΥ το άλλαξες..αποφάσισες να χτυπήσει η κλακέτα και να γυρίσεις την επόμενη σκηνή…ο χρόνος δεν υπάρχει πια,κανένα παρελθόν να κουβαλήσεις…τίποτα.Το επόμενο βήμα έχει ήδη γίνει,σε μια στιγμή που ούτε καν την έχει συγκρατήσει ο νους σου πια…ήταν κι ο πόνος βλέπεις…αυτός που επισκίαζε τα πάντα…γιατί δίχως αυτόν δεν έρχεται η κάθαρσις.Είναι όταν αφήνεις την ψυχή σου αφύλαχτη..ο πόνος το μυρίζεται σαν άγριο θεριό και τρέχει να την κατασπαράξει.Στιγμές πόνου ίσως δε φτάνουν…πιότερο χρόνια θά ΄λεγες.Τα χρόνια αυτά που ευλογείς , και τα κρατάς ως ιερό πάτημα για την ταπεινή σου πορεία…ξέρεις, αυτή που ο καθένας φοβάται να περπατήσει λεύτερος…
…Πήρες λοιπόν τον ΠΟΝΟ που σού ‘φερε ο φόβος ,τον έκανες δάκρυα,αρρώστιες,ικεσίες,σιωπές, φευγιά,για τον μεταλλάξεις σε πνοή ζωής καθάρια τελικά…ΕΣΥ τον μετάλλαξες..μόνο εσύ..με την προσευχή σου,με το κλάμα σου, με το να μην υπάρχεις,με το να μην ακούς,να μην αντιδράς,με το να πολεμάς με τα θεριά τα εντός να τα σκοτώσεις.
Ήρθε η μέρα που άρχισες να ξελεπιάζεις τις σκιές τις φορεμένες που σε κατατρώγαν.Και σου λέω, δεν έχει σημασία η στιγμή…πάει,έσβησε,την ξέχασες.Σημασία έχει το συμβάν της λύτρωσης ως κατάσταση ψυχής πλέον.Που την καθάρισες μέσα απ΄τα λασπωμένα μονοπάτια.Σου θυμίζω….ο πόνος σου είναι το όπλο σου για να ξυπνήσεις.Μπορεί να τον αφήνεις να σε βουτάει απ΄τα μαλλιά και να σε χτυπάει ανελέητα,όμως θα φύγει όταν έρθει η ώρα που ΕΣΥ θα είσαι έτοιμος…αβίαστα θα του ανοίξεις την πόρτα και θα φύγει.Μπορεί να πάρει χρόνια…χρειάζεται να τον παρατηρείς..να τον αποδεχτείς.Πιάσε τον εαυτό σου στοργικά απ΄το χέρι και ρώτα τον γιατί τον επιτρέπει..τόσο πολύ.Κάποια στιγμή οι απαντήσεις θά ΄ρθουν..αρκεί ν’ ακούς..
..Και ξέρεις,ούτε θύμα υπήρξες ποτέ..κανενός..ΕΣΥ τους άφησες όλους,στό ‘χω ξαναπεί.Ξεφορτώσου το ρόλο του θύματος..είναι το βόλεμά σου για ν’ αποφύγεις την αλήθεια ..
Καλείσαι λοιπόν να χρησιμοποιήσεις τον πόνο σου για την ανάστασή σου..αυτός θα σε περάσει μέσα απ΄τους δρόμους της σιωπής,της απομόνωσης,του φόβου,της συγχώρεσης, της ταπείνωσης ,για να σε φτάσει στην Αγάπη..
Θα φτάσει η ώρα που θα βγαίνεις για περίπατο τις Άνοιξες και θα κοιτάς τα χαμομήλια με ευλάβεια,ξέροντας πια πως τον πόνο τον γιατρεύουν γιατί είναι ταπεινά…
Κι έπειτα όλα θ’ αλλάζουν…κάθε ανάσα κι αλλαγή,χωρίς να κάνεις τίποτα, δίχως να περιμένεις..
Κι όλα αυτά που αγαπάς,το ηλιοβασίλεμα, η θάλασσα,το σύμπαν όλο θα είναι εκεί,μέσα σε σένα,να φτιάχνουν τη ζωή σου θαυματουργά για σένα,μαζί με σένα….με ευλογία..αρκεί να μην ξεχνάς να είσαι εκεί,ΠΑΡΟΝ…για να μη χάσεις τη ΧΑΡΑ, να τη γευτείς σαν έρθει.Θυμάσαι, αυτή που σου αξίζει….και σε ρωτάω…
»Τί άλλο θέλεις απ΄τη ΖΩΗ ΣΟΥ?»….
….έμοιασε Μάης…..
Τους έπνιξε τους Μάηδες η μπόρα…
δεν πρόκαμαν να τη χορτάσουνε την Άνοιξη….
Τους ρούφαγα κάθε τόσο
απ΄το παράθυρο της κουζίνας….
σπάγανε τη μονοτονία
των οικιακών δρώμενων….
καθώς …
λικνίζονταν όλοι μαζί ανέμελα
απ΄το βαλσάκι του νοτιά…
Τους έπνιξε τους Μάηδες η μπόρα…
δεν πρόκαμαν να τη γιορτάσουνε την Άνοιξη….
………μη με ρωτάς……
Μη με ρωτάς…….δεν έχω να σου δώσω απαντήσεις σε όλα τα γιατί της ψυχής…το ξέρω….νοιώθεις σα να παλεύεις μέσα στην πιο ανεμοδαρμένη φουρτούνα της θάλασσας….σε καταλαβαίνω….η καρδιά σου, η ύπαρξή σου,πάλλονται σε τρελλούς ρυθμούς….μην ψάχνεις εξηγήσεις,απλά συμβαίνει….τα θέματα της καρδιάς δεν ερμηνεύονται με τη σκέψη,ούτε με μαθηματικές εξισώσεις…όλα είναι κομμάτια του παζλ της ζωής που κλίθηκες να ζήσεις…προσπάθησε λίγο να παρατηρήσεις ….να δεις πώς έρχονται πρόσωπα,γεγονότα στη ζωή σου από κει που δεν το περιμένεις,για τη δική σου εξέλιξη…..και μόνο γι’ αυτό.
Δεν έχει νόημα να επιδιώκεις να βάζεις τους ανθρώπους, τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου σε καλούπια και κουτάκια »προστασίας».Ούτε να κλείνεσαι σαν τον κάβουρα σε αμυντικά καβούκια….Τύχη δεν υπάρχει,δέξου το…ΕΣΥ τα προκαλείς όλα….οι βαθύτερες ανάγκες και αναζητήσεις σου….κι ας μην το καταλαβαίνεις τώρα που στο λέω….κι ας θέλεις όλα να τα εκλογικεύσεις, να τα ερμηνεύσεις και να βρεις τη ρίζα….θα αποκάμεις….
Το σμίξιμο με τους ανθρώπους απλά έρχεται γιατί το θέλησες,το προκάλεσες, όχι απαραίτητα συνειδητά,όχι προγραμματισμένα, όχι ελεγχόμενα.Οι ψυχές σας είχαν την ανάγκη να περπατήσουν τον ίδιο δρόμο…. απλά »άκουσαν» η μία την άλλη….Ακολούθησε τη ροή όπως ακριβώς το νερό ακολουθεί τη ροή του ποταμού απόλυτα εναρμονισμένα….Χρειάζεται να βγαίνεις από τον εγωισμό, τη σκέψη και το φόβο σου….αυτά μόνο πίσω θα σε πάνε….θα γίνουν βουνά απροσπέλαστα που θα σου στερήσουν τη χαρά, την απόλαυση,την ανακάλυψη του ίδιου σου του ΕΙΝΑΙ….
Το ξέρω,οι πέτρες είναι συμπλιγάδες….αυτό δε σημαίνει όμως ότι θα χάσεις το ταξίδι….το ξέρω, υπάρχουν κι οι σειρήνες,υπάρχει όμως πάντα και η παρατήρηση, η διάκριση….
…..ο ΦΟΒΟΣ είναι που σε έχει μαραζώσει….αυτός ο αιώνιος εχθρός που μαστιγώνει υποχθόνια όλους….αυτός που σου μασάει τα σωθικά κι όμως εσύ τον αφήνεις ,νομίζοντας πως τον έχεις ανάγκη….σκέψου πόσο πόνο,πισωγυρίσματα και στερήσεις σε κέρασε….
……Και φοβάσαι το ΛΑΘΟΣ…..και φοβάσαι μήπως πληγωθείς….φοβάσαι μήπως ζήσεις το ίδιο έργο σε επανάληψη…..Μα είναι ποτέ δυνατόν?Μέσα σ’ αυτό το μεγαλείο της ζωής,είναι δυνατό να μου μιλάς για λάθη?Και άντε,να τον δεχτώ τον όρο…..OK, προχώρα λοιπόν στο »λάθος»αφού εκεί σε οδηγεί η καρδιά σου….αναλογίσου όμως παράλληλα….μπες λίγο και στο ρόλο αυτού που παρατηρεί τα ίδια του τα βήματα….πάντα έχεις να »δεις» κάτι καινούργιο….
….Κι αυτές τις σκέψεις, τί τις θες να σε ταλαιπωρούν?Σε άγουν και σε φέρουν….δεν κουράστηκες ? Τόσο πλανεύτρες που είναι και σε ρουφάνε….»μήπως»….»εάν»…..»εάν όχι»….»τί εννοεί?»…….»γιατί να μου πει αυτό,εκείνο?»…..»τί κρύβεται από πίσω?»…….Για όνομα!!! ΞΥΠΝΑ!!!Σταμάτα ν’ αναλύεις ….δεν υπάρχουν εξηγήσεις πάντα….δέξου ό,τι σου συμβαίνει, ό,τι σου έρχεται, με αγάπη, με καθαρότητα και παρατήρηση…..απλά πράγματα….ΑΦΕΣΟΥ……δεν ελέγχεις τίποτα, μ’ ακούς?ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι στο χέρι σου,ούτε καν η ανάσα που παίρνεις……είναι κι αυτή μέρος του θαύματος της ζωής……γιατί θέλεις με τη σκέψη να ισοπεδώνεις την ίδια την πορεία της ζωής σου?
Αυτή, η ίδια η πορεία της ζωή σου, η δίχως παρεμβάσεις,είναι ο μεγαλύτερός σου σύμμαχος.Αρκεί να μπορείς να »βλέπεις»μέσα απ’ τα »λάθη» αυτής της πορείας…..αλλιώς ναι φίλε μου,πολύ φοβάμαι πως θα ξαναδείς το ίδιο έργο….θα παίξεις ξανά το ίδιο σκηνικό,γιατί απλά δεν έμαθες ως τώρα, δεν ωρίμασες, δε θέλησες να εξελλιχθείς…
Μη φοβάσαι λοιπόν να ζήσεις,να μοιραστείς,να νοιώσεις….αφέσου στη ροή, σ’ αυτό που απλά συμβαίνει…και τα Εγώ σου πια, κατάρριψέ τα …ψεύτικα τείχη προστασίας είναι…αφού το βλέπεις,είσαι παιδί που καλείσαι να παίξεις το παιχνίδι της ζωής …..παίξε με όρους όσο πιο καθαρούς μπορείς….και κάντο ΤΩΡΑ…..σταμάτα να βάζεις τρικλοποδιές και να παίζεις ζαβολιάρικα….γιατί τότε ο χαμένος θα είσαι ΕΣΥ…..
……εξάλλου…..δε σου μίλησε ποτέ κανείς για τους αγγέλους?….ο δικός σου είναι πάντα δεξιά σου και σε περιμένει να του μιλήσεις, να σε πιάσει απ΄το χέρι όταν πέσεις…..
……….Προχώρα…….κάπου εκεί θα είμαι, να σε θαυμάζω να ζεις……όπως ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ……
.
Τρέχουν όλα……τρέχουν τόσο ασύλλειπτα,με ρυθμούς που δεν μπορείς ούτε να υπολογίσεις,,ούτε ν’ακολουθήσεις…Πώς έφτασαν όλα σε τέτοιο βαθμό τρέλλας?Σου είναι δύσκολο…το ζεις στο πετσί σου….σου είναι δύσκολο να συνεχίσεις….μοιάζει με Γολγοθά,κι εσύ ένας ψεύτικος Ιησούς να ανεβαίνεις…μοιάζει με απέραντη θάλασσα που εσύ σαν Οδυσσέας με σχεδία ανεμοδέρνεσαι….μοιάζει με αμέτρητο ουρανό και συ πουλί με τα φτερά σπασμένα να παλεύεις να ξεγελάς το πέταγμα….δεν ξέρεις…τα έχεις χαμένα….δεν μπορείς ν’ αρθρώσεις κουβέντα για τίποτα πια….λες και όλα συμβαίνουν τριγύρω και συ είσαι ξένος….για ποιόν, για ποιούς γίνονται όλα αυτά?Ποιός, γιατί τα επιτρέπει?…Θες να χτυπήσεις την πόρτα του Θεού και να σου δώσει εξηγήσεις….λύσεις….Οτιδήποτε άλλο, δεν το αντέχεις…για την ακρίβεια,δεν αντέχεις καθόλου, κανέναν, σε κανένα επίπεδο….πολλές οι ψεύτικες πληροφορίες,οι μαύροι άνθρωποι τριγύρω, οι ολικές καταστροφές….Πολλές οι αναλύσεις, οι εξηγήσεις, οι επενδύσεις….όλα πολλά και ζόρικα….απλά πατάς το PAUSE….δεν έχει σημασία για πόσο….το πατάς, όμως….χρειάζεται….μπορεί για μια στιγμή,για μια ώρα,για ένα μήνα,για ένα χρόνο…..ειλικρινά, δεν έχει σημασία….όσο χρειαστείς….κλείνεις τα μάτια, τ΄αφτιά, κατεβάζεις ρολά…και καθώς κλείνεις τα μάτια,βλέπεις τα πάντα,και συνάμα τίποτα…..Τ΄αφτιά σου βουίζουν απ΄τις φωνές,ενώ παράλληλα σταματάνε ν΄ακούνε…σταματάς τη σκέψη…δε θέλεις άλλο, τη διώχνεις….σκύβεις στο μέρος της καρδιάς….εκεί ακούς…μ’ αυτή βλέπεις….τη βλέπεις ματωμένη….ναι, έτσι είναι…ανάλογα με τους χρόνους, ανάλογα τη συνειδητοποίηση, την άφεση….και τη βλέπεις σαν παρατηρητής πια,όχι σαν θύμα…..ναι,είναι ματωμένη,και τί έγινε?…θα γιάνει….λες…όλα μαθήματα είναι….και βουτάς, πετάς,πεθαίνεις,ανασταίνεσαι….όλα μέσα στο παιχνίδι είναι….και βλέπεις ότι άφησες πολλούς,όλους….επέτρεψες…ΕΣΥ….γονείς,φίλους,επάγγελμα,κοινωνικά,πολιτικά, οικονομικά κατεστημένα….όλα ΕΣΥ…..αυτοί όλοι εκτελούσαν κι εξακολουθούν να εκτελούν το σκοπό τους…..ΕΣΥ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ….ΕΠΕΤΡΕΨΕΣ…..ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ……σε όλους, στα πάντα,άλλοτε με, και άλλοτε δίχως επίγνωση.Γι΄αυτό έγιναν όλα έτσι, γι΄αυτό φτάσαμε ως το τέλμα….ως εκεί που κάτω απ΄αυτό υπάρχει μόνο ο Άδης….Γιατί ΕΣΥ επέτρεψες…..και τώρα κλείνεις τα μάτια,ζητώντας μια πόρνη στιγμή άφεσης.Όλα γυρνάνε εκεί που ξεκινούν,δεν τό ‘ ξερες?…ΣΕ ΣΕΝΑ….έτσι,κλείσε τα μάτια μπας και φτιάξουν όλα στη σιωπή….αρκεί ν΄ακούσεις το αίμα της καρδιάς και να το σταματήσεις , να μη ματώνει άλλο…..μη βυθιστείς σε άσκοπες και άκυρες θύμισες,σκέψεις πλανεύτρες,σε παρακαλώ………μην το κάνεις….πιότερο θα βουλιάξεις….ίσως σου πάρει χρόνο,το ξέρω, όμως κάντο…..δεν προχωράς αλλιώς….χρειάζεται η κάθαρση,θα σε γεννήσει γενναίο, νικητή…..το ΤΕΡΑΣ είναι πολύ δυνατό,σαν κι αυτό που έπλαθες παιδάκι με τη φαντασία σου στο κρεβάτι…..Αλήθεια, τότε, στα παραμύθια,ποτέ το ΤΕΡΑΣ δε νικούσε….
.
Ακούς τριγύρω πως όπως πάντα τα δάκρυα και οι λυγμοί έχουν μεγάλη πέραση…Λυπάμαι….Σε παρακολουθώ…ανήκεις και συ σ΄αυτούς που ξυπνούν ανήσυχοι τις νύχτες ή απλά δεν μπορούν να κοιμηθούν,αναζητώντας μια απόχρωση ζωής….γιατί άραγε?Ενώ γελάς, συζητάς,βρίσκεσαι με ανθρώπους ,τί σου φταίει?Προσπαθείς να σταματήσεις το χρόνο για να μην τρελλαθείς…Ώρες βουβές…αναζητάς να αφεθείς σε μια φυγή…Χρειάζεσαι ηρεμία,χρειάζεται να ξεφύγεις λίγο από τους κύκλους της ζωής,χρειάζεται ν’ακούσεις….Έχεις ξεχάσει και να πολεμάς,και να ακούς την καρδιά σου….αυτό καλείσαι να γίνεις ξανά….ένας πολεμιστής…δε βλέπεις πως όποιον άλλον δρόμο κι αν πάρεις θα βουλιάξεις?Ήδη βουλιάζεις….Μου λες για σκόρπια κομμάτια, για λασπωμένους δρόμους ,για χαμένες ψυχές…κι εσύ?ανήκεις κι εσύ μέσα σε όλα αυτά?Επιλέγεις ν΄ανήκεις συνειδητά στο βούρκο?Είναι πια όλα τόσο ξεκάθαρα…έχεις αφήσει τους άλλους να σε επιλέξουν,δε διάλεξες μόνος σου το δρόμο,ή κι αν κάποια στιγμή το έκανες, ήταν χωρίς συνείδηση…» κι εσύ στην άκρη της κλωστής,κυνηγημένος απ’ ανθρώπους και θεούς ,ζητάς την άλλη σου ψυχή,που είναι κλεισμένη μέσα στους ωκεανούς…»Το νερό του ωκεανού όμως δε στερεύει ποτέ…Δειλιάζεις ακόμα και να κάνεις αυτό το βήμα προς τον ωκεανό, τον ωκεανό της αλήθειας που κρύβεται μόνο μέσα σου.Οι κραυγές έχουν πάψει από καιρό να είναι απλά φωνές…τις ακούς…σου περονιάζουν όλη την ύπαρξη…..για πόσο καιρό ακόμα θα παραμείνεις απαθής και δυστυχής?Εδώ είναι ο πόλεμος,και μετά έξω….Σίγουρα δεν έχεις αντιμετωπίσει ποτέ τον εαυτό σου με ευλάβεια, με καλοσύνη, με αγάπη…πάντα για τους έξω, πάντα για τα γύρω…τρέξε…να δω πού θα φτάσεις….τρέξε…και γω θα μετράω γύρους δυστυχίας και ανυπαρξίας….σήκω και φύγε επιτέλους ….τράβα κοντά στη μάνα γη και ξάπλωσε στη γης,έτσι,κατάχαμα,να λερωθείς….άκου τα δέντρα, εσένα περιμένουν να τ΄ακούσεις…αγκάλιασε τα βράχια, δε δαγκώνουν….κλείσε τα μάτια και μύρισε, χάιδεψε και αφουγκράσου τη δύναμη της σιωπής…Εδώ είναι ….σε περιμένει η θεική σου μάνα, η φύση…είναι η μόνη που υπάρχει δίχως γιατί , πρέπει και θέλω,δίχως συναίσθημα και σκέψη….χαρίζοντάς σου απλόχερα κάθε πτυχή απόλυτης πληρότητας και ομορφιάς….Εκεί στην ακροθαλασσιά,καθώς το κύμα φιλά τη θάλασσα, εκεί βρίσκεται το αιώνιο θαύμα…τότε, μετά το σούρωπο τ΄αστέρια σε καλούν και συ επιμένεις να τ΄αγνοείς….την ξέχασες την ομορφιά κι αγρίεψες….τσιμεντοποιημένες εικόνες, κοσμική βοή….πολυλογίες….φύγε….τόσο που έχεις μαραζώσει πια…αλλιώς πως θες να βρεις απαντήσεις,μες τον αλαλαγμό και την τρεχάλα?Θα πνιγεί η καρδιά σου,θα νεκρώσει ο νους….φύγε….αυτή θα σε κρατήσει απ΄το χέρι σαν περπατάς στα πέτρινα μονοπάτια της, αυτή θα σου ψιθυρίσει το σ΄αγαπώ μέσα απ΄τις φυλλωσιές των δέντρων , αυτή θα σε κοιμήσει στη σπηλιά της…και τότε θα θυμηθείς …άκου λίγο, μόνο τότε θα θυμηθείς ποιός πραγματικά είσαι…τότε μόνο θα ξανανιώσεις σαν παιδί που ήσουν ευτυχισμένο,…ανέμελο….άραγε τη θυμάσαι αυτή τη λέξη? Τότε μόνο θα ξαναβρείς τη λάμψη και τη δύναμη που απλά θαμμένη την έχεις, όχι πως την έχεις χάσει….φύγε σε παρακαλώ….
nancystef 